Η επιστροφή ενός επικού franchise και ένα διχαστικό arthouse film ξεχωρίζουν με διαφορά. Το «Βασίλειο του Πλανήτη των Πιθήκων» εξερευνά τα ίδια θέματα της πρώτης ταινίας συνδέοντας τον άνθρωπο με τα αρχέγονα ένστικτά του. To Club Zero μελετά τη σχέση σώματος και πνεύματος σε ένα φαινομενικά ασφαλές και προστατευμένο περιβάλλον. Και τα δύο έχουν στην υπόθεση τους ένα κρυμμένο πείραμα που αποδέκτης του αποτελέσματος είναι μονάχα το κοινό.
Το Βασίλειο του Πλανήτη των Πιθήκων
Με το «Βασίλειο του Πλανήτη των Πιθήκων», το franchise ανανεώνεται ουσιαστικά. Η έναρξη του νέου κύκλου από τις περιπέτειες των «Πιθήκων» έχει νέα και ομοιογενή οπτική ταυτότητα, με τους χαρακτήρες να πείθουν τους θεατές (ανεξαρτήτως εμπλοκής τους με τις προηγούμενες ταινίες/σειρές). Ο συνδυασμός μη διακριτών ψηφιακών εφέ, εξαιρετικών ερμηνειών εντός και εκτός κουστουμιών (ίσως να υπάρξει και Οσκαρική υποψηφιότητα σε δεύτερους ρόλους;), υπέροχου sound design δημιουργεί πειστικότερα από ποτέ τα σύμπαντα των ηρώων.
Από άποψη μετιέ, είναι τεχνικά αλάνθαστο. Σκηνοθετικά παραπέμπει στις δουλειές του Τζορτζ Μίλερ τιμώντας το ίδιο το franchise και τους προπάτορές του.
Επιστροφή στην Εποχή των Δεινοσαύρων
Το «Επιστροφή στην Εποχή των Δεινοσαύρων» είναι μια νεανική περιπέτεια με ταξίδι στο χρόνο. Ο Τζέισον αρνείται πως οι γονείς του έχουν χαθεί έτσι τυχαία. Όταν θα συναντήσει έναν εξωγήινο, θα καταλήξει μαζί με τη νέα του φίλη Βίβιαν, να εξερευνούν την ιστορία εκατομμυρίων χρόνων πίσω.
Οι παιδικές περιπέτειες που περιλαμβάνουν ταξίδια στο χρόνο, ανθρώπους ντυμένους alien, κατασκευασμένα διαστημόπλοια και περιπέτειες που μόνο η παιδική φαντασία λύνει με τόσο μεγάλη ευκολία, δεν ανήκουν στις γεύσεις μου. Ιδιαίτερα όταν στολίζονται από μια άνευρη μεταγλώττιση, γίνονται ελαφρώς στιφά. Θα έχουν το κοινό τους πάντως για να συνεχίζουν να γυρίζονται και να διανέμονται.
Detective Conan: Το Μαύρο Υποβρύχιο
Στο δυστοπικό anime, ο Κόναν και οι φίλοι πρέπει να εμποδίσουν τη Μαύρη Οργάνωση να πάρει στα χέρια της ένα προηγμένο πρόγραμμα ψηφιακής αναγνώρισης προσώπου της Ιντερπόλ. Για συγκεκριμένο κοινό και διάθεση.
The Big Father
Ενώ κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του, ένας σκηνοθέτης θα παίξει το τελευταίο του χαρτί για να επιβιώσει. Θα εμπλέξει την οικογένειά του σε ένα επικίνδυνο κινηματογραφικό πείραμα που ίσως τον βοηθήσει και να βρει χρηματοδότη για να συνεχίσει να ζει από τα όνειρά του, και να σώσει εκτός από την επαγγελματική του αξιοπρέπεια, και την κοινωνική του.
Στο «The Big Father» ερευνάται η διάσωστη της αξιοπρέπειας με αναξιοπρεπή τρόπο. Η μαύρη κωμωδία του Κωνσταντίνου Στραγαλινού, ρέπει προς την καταγγελία. Εξερευνώντας τα αχαρτογράφητα όρια της τέχνης αλλά και της ελαστικότητας τους στο πλαίσιο του «η τέχνη για την τέχνη», κρατάει τα γκέμια του παράλογου και προσφέρει λογικές εξηγήσεις ουδετερότητας, οδηγώντας την αφήγηση σε προφανή και προδιαγεγραμμένα μονοπάτια. Η πρώτη αντιπαράθεση του ήρωα με το υπερ-εγώ του έρχεται περίπου στο μέσο, αδρανοποιώντας το κυρίαρχο ερώτημα που θα τεθεί ξεκάθαρα «Πρέπει η ζωή να γίνει ταινία ή η ταινία οφείλει να παράγει ζωή».
Sobibor
Στο στρατόπεδο εξόντωσης στο Σομπίμπουρ στην κατεχόμενη Πολωνία, ο ανθυπολοχαγός του σοβιετικού στρατού Αλεξάντρ Πετσέρσκι μέσα σε μόλις τρεις εβδομάδες κατάφερε να σχεδιάσει μια διεθνή εξέγερση κρατουμένων. Τα αποτελέσματα της εξέγερσης, δυστυχώς, είναι γνωστά. Η τηλεοπτικής κοπής υπερπαραγωγή, καταγράφει σοβαρά αλλά ανέμπνευστα τα γεγονότα.
Club Zero
Η ταινία έκπληξη της εβδομάδας λέγεται Club Zero, προτείνει διατροφικά τη νηστεία και έρχεται πόσο ειρωνικό λίγο μετά το Πάσχα. (Ίσως αυτό να είναι η… νοστιμιά της).
Η κυρία Νόβακ (Μία Ουάσικοφσκα), είναι μια αυστηρή δασκάλα, που εξειδικεύεται στην «συνειδητή κατανάλωση φαγητού», ένα μάθημα που εξερευνά τις δυνατότητες του ανθρωπίνου σώματος να καταναλώνει όσο χρειάζεται και όχι όσο επιθυμεί. Με άκρως δημαγωγικές διαδικασίες πείθει τους μαθητές της να δοκιμάσουν μια παρατεταμένη δίαιτα νηστείας που όμως θα έχει καταστροφικές συνέπειες που θα προδώσουν τις μη εκπαιδευτικές προθέσεις του πειράματος της.
Μια αγχωτική, με εξευγενισμένο διάφανo χιούμορ, διεισδυτική ματιά για το φασισμό της εικόνας, τον εγκλωβισμό της επιφάνειας, την ανάγκη του ανήκειν. Παραπέμπει οπτικά στο Λανθιμικό σύμπαν της πρώτης γενιάς ταινιών αλλά ίσως και θεματικά καθώς αποφεύγει να δώσει απαντήσεις, ισχυροποιώντας τα ζητούμενα του. Η καλύτερη από τις προτάσεις του ανεξάρτητου για αυτή την εβδομάδα.
Πηγή: ertnews.gr
