Ο ίδιος ένιωθε αδικημένος που το άλμπουμ του «Off the Wall» του 1979 δεν είχε πάρει το Γκράμι καλύτερου άλμπουμ και θεωρούσε πως η μουσική βιομηχανία τον υποτιμά.
Στις 30 Νοεμβρίου 1982 κυκλοφόρησε το «Thriller» και έκλεισε μια σειρά από στόματα που τον αμφισβητούσαν. Ο δίσκος έμεινε για 37 εβδομάδες στην κορυφή του Billboard, πούλησε έως σήμερα περισσότερα από 70 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, έβγαλε επτά singles που όλα μπήκαν στο Τop 10 του αμερικανικού πίνακα επιτυχιών, με το «Billie Jean» και το «Beat It» να χτυπάνε κορυφή, κέρδισε οκτώ βραβεία Γκράμι και έγινε 34 φορές πλατινένιος. Είναι ένα άλμπουμ blockbuster που άλλαξε τους κανόνες της μουσικής βιομηχανίας και το πρώτο που έκανε χρήση των βιντεοκλίπ ως μέσα προώθησης της μουσικής.
Σαράντα χρόνια μετά, το «Thriller» επανήλθε στην επικαιρότητα χάρη στην κυκλοφορία της Super Deluxe εκδοχής του σε βινύλιο και διπλό CD που περιλαμβάνει τα τραγούδια της αυθεντικής έκδοσης και άλλα κομμάτια που δεν βρήκαν τη θέση τους στο άλμπουμ.
Για το «Thriller» ο Μάικλ Τζάκσον ήθελε ένα άλμπουμ που όλα τα τραγούδια του να είναι επιτυχίες. Δεν του άρεσε που κυκλοφορούσαν τότε δίσκοι με ένα καλό κομμάτι και τα υπόλοιπα να μοιάζουν με B-sides που απλά γεμίζουν το χρόνο διάρκειας του δίσκου. «Γιατί να μην μπορούν όλα τα τραγούδια του άλμπουμ να είναι επιτυχίες; Γιατί να μην είναι όλα τόσο σπουδαία που, αν τα έβγαζες το καθένα ξεχωριστά σε singles, ο κόσμος να ήθελε να τα αγοράσει όλα;», σκεφτόταν. Για να το πετύχει αυτό, ο «βασιλιάς της ποπ» απευθύνθηκε και πάλι, μετά το «Off the Wall», στον θρυλικό παραγωγό Κουίνσι Τζόουνς. Η σχέση τους κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων δεν ήταν και η καλύτερη, και μόλις ολοκλήρωσαν τις ηχογραφήσεις ένιωσαν ότι το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που επιθυμούσαν.
Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στα Westlake Recording Studios του Λος Αντζελες και το κόστος έφτασε τα 750.000 δολάρια. Οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 1982 και ολοκληρώθηκαν τον Νοέμβριο.
Ο Μάικλ Τζάκσον με τον Κουίνσι Τζόουνς δούλεψαν 30 τραγούδια και μόλις τα εννιά από αυτά βρήκαν θέση στο άλμπουμ. Το πρώτο τραγούδι που ηχογραφήθηκε ήταν το «The Girl is Mine» με τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ, ενώ μέλη των Toto συμμετείχαν στην παραγωγή και την ηχογράφηση. Ο Μάικλ Τζάκσον έγραψε τέσσερα τραγούδια για αυτό το δίσκο, τα «Wanna Be Startin’ Somethin’», «The Girl Is Mine», «Beat It» and «Billie Jean» και ποτέ δεν αποτύπωσε στο χαρτί νότες και συγχορδίες. Ηχογραφούσε τους ρυθμούς σε κασετοφωνάκι και στο στούντιο θυμόταν απέξω τους στίχους.
Προσωπική υπόθεση το «Billie Jean»
Το «Billie Jean» ήταν προσωπική υπόθεση του Μάικλ Τζάκσον, καθώς αναφέρεται στους θαυμαστές του που ξεπερνούσαν τα όρια και εισέβαλλαν στην προσωπική του ζωή για να τον συναντήσουν. Ο Κουίνσι Τζόουνς ήθελε να ψαλιδίσει τη μεγάλη εισαγωγή, αλλά ο Μάικλ Τζάκσον επέμεινε, γιατί έλεγε ότι όταν την άκουγε, του ερχόταν η επιθυμία να χορέψει.
H ροκιά τού «Beat It»
Στο «Beat It», Τζόουνς και Τζάκσον ήθελαν να φτιάξουν ένα ροκ κομμάτι και έψαχναν επί εβδομάδες τον κατάλληλο κιθαρίστα. Ρυθμική κιθάρα ανέλαβε τελικά ο κιθαρίστας των Toto, Στιβ Λουκάθερ, και για το σόλο προσελήφθη ο Εντι βαν Αλεν. Οταν ο τελευταίος ήρθε στο στούντιο για την ηχογράφηση, έπαιζε τόσο εκκωφαντικά που ούτε οι ηχολήπτες δεν άντεχαν να μπουν στο δωμάτιό του κατά την ώρα της προετοιμασίας του.
Ο χορός που έγραψε ιστορία
Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι σύνθεση του Ροντ Τέμπερτον κι εκείνος αρχικά ήθελε να το τιτλοφορήσει «Starlight» ή «Midnight Man», αλλά κατέληξε στο «Thriller» πιστεύοντας ότι θα είχε καλύτερο εμπορικό αντίκτυπο. Η επιλογή του Βίνσεντ Πράις για να συμμετέχει στο κομμάτι ήταν του Κουίνσι Τζόουνς, καθώς ο ηθοποιός ήταν γνωστός της συζύγου του. Ο Πράις έκανε μόλις δύο λήψεις, ενώ ο Τέμπερτον έγραψε τα λόγια του μέσα στο ταξί που τον οδηγούσε στο στούντιο της ηχογράφησης.
Το «Thriller» δεν ήταν προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει ως single, αλλά ο Τζάκσον έπεισε την εταιρία να το κάνει αυτό και το ταίριαξε με το γνωστό 14λεπτο βιντεοκλίπ με τα ζόμπι που χορεύουν στους δρόμους. Πολύ σημαντικό ήταν επίσης το βιντεοκλίπ του «Beat It», όπου ο Μάικλ Τζάκσον έφερε μπροστά στην κάμερα 80 μέλη δύο διαφορετικών συμμοριών του Λος Αντζελες, των Crips και των Bloods. Η μαζική χορογραφία δεκάδων ατόμων θεωρήθηκε τότε πρωτοποριακή και έγινε σήμα κατατεθέν στα βιντεοκλίπ του Τζάκσον που ακολούθησαν.
