Μπορεί μια βαθιά ανάσα από την κορυφή της Κρήτης, τον Τίμιο Σταυρό, στον Ψηλορείτη, να χωρέσει όλη την ομορφιά αυτού του μαγικού, αλλοπρόσαλλου τόπου, με τα γαλαζοπράσινα νερά, τις εύφορες πεδιάδες και τα άγρια, «γυμνά» βουνά; Και, άραγε, τι ψυχή είναι αυτή που μπορεί να αντέξει τον καυτό ήλιο του κρητικού ουρανού το κατακαλόκαιρο, το χιόνι και το κρύο στα οροπέδια του Λασιθίου και του Ασκύφου στην καρδιά του χειμώνα και, παράλληλα, να παραμένει ανοικτή και φιλόξενη όχι μόνο για τον δικό, αλλά και για τον ξένο;
Τις απαντήσεις ίσως και να μπόρεσε να δώσει ή μάλλον να διαισθανθεί ο Θανάσης Κολοτούρος, ορειβάτης και φυσιολάτρης που έκανε με τα πόδια το «γύρο» της Κρήτης σε μόλις 16 ημέρες. Τόσο χρειάστηκε να περπατήσει από την Μονή Τοπλού ως το Μπάλο, διανύοντας το ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4 επί κρητικού εδάφους, μια διαδρομή 541 χιλιομέτρων και απολαμβάνοντας κάθε στιγμή τις αμέτρητες ομορφιές που συνάντησε και την μεγαλοσύνη της ψυχής των απλών ανθρώπων της υπαίθρου, που του άνοιξαν τα σπίτια τους και τον φίλεψαν ένα ποτήρι νερό, ένα πιάτο φαγητό και στέγη, όποτε το χρειάστηκε.
Ο ίδιος, μιλώντας στην ΕΡΤ Ηρακλείου, είπε ότι σχεδίαζε το εγχείρημα για δύο χρόνια και κατέληξε με ένα πλάνο διαδρομής, ανεφοδιασμού και ξεκούρασης για κάθε μία από τις ημέρες που διήρκεσε η πεζοπορία κατά μήκος του κρητικού Ε4 ή αλλιώς «The Cretan Way”, όπως ονόμασε το εγχείρημά του. Για λόγους συμβολικούς ξεκίνησε από τη Μονή Τοπλού πριν συναντήσει το ύστατο άκρο του ευρωπαϊκού μονοπατιού στην Κάτω Ζάκρο και στο φαράγγι των Νεκρών.
Ακολούθησαν 16 μέρες με τις μυρωδιές του θυμαριού και των άλλων καρπών της κρητικής γης να τον συντροφεύουν μαζί με τους ήχους των κουδουνιών των αιγοπροβάτων και των πουλιών. Η απόλυτη αγαλλίαση. Λίγες στιγμές ξεκούρασης στην σκιά μιας χαρουπιάς, μιας ελιάς ή ενός πρίνου.
Και μετά, όλα πάλι δρόμος, «the Cretan”: Καβούσι, Σελάκανο, Ψυχρό, Μινωικό Μονοπάτι, Κασταμονίτσα, Αρχάνες, Δαφνές, Ασίτες, δάσος Ρούβα, Νίδα, Λιβάδια, Ελεύθερνα, Μονή Αρκαδίου, φράγμα Ποταμών, Αρμένοι, Αργυρούπολη, Σφακιά, Γλυκά Νερά, Μάρμαρα, Αγία Ρουμέλη.
Και, μεταξύ άλλων, ακόμη: Δώματα, Σεντόνι, Τρυπητή, Σούγια – το ωραιότερο κατά πολλούς τμήμα του κρητικού Ε4, Αρχαία Λισσός, Κριός, Κεδρόδασος, Ελαφονήσι, Φαλάσαρνα, Μπάλος. Η ώρα που ο ίδιος αναφωνεί «Είναι ωραία να τελειώνεις» μια διαδρομή με τόσο γαλήνια και άγρια, καταπράσινα και άγονα μέρη – «σημεία» της κρητικής γης και ψυχής.
Για να αρχίσει μια άλλη. Γιατί η πεζοπορία και η ορειβασία στην «ήπειρο» που λέγεται Κρήτη δεν τελειώνει ποτέ. «Αλήθεια, υπάρχει μια Κυριακή που καθίσατε σπίτι σας και δεν πεζοπορήσατε;» του ζητήσαμε να θυμηθεί. «Καμία» απάντησε χωρίς δισταγμό και μετά από ελάχιστη σκέψη, μεταφέροντας την εσωτερική ανάγκη που αισθάνονται πολλοί από τους πεζοπόρους, «ορκισμένους» λάτρεις της υπέροχης κρητικής φύσης.
Είναι άνθρωποι κάθε ηλικίας, οι οποίοι με κάθε ευκαιρία, με συνοδοιπόρους – μέλη συλλόγων φυσιολατρικών, ορειβατικών και πεζοπορικών ή ιδιωτικά, παίρνουν τα άρβυλα, το καπέλο, εφόδια και τα μπατόν τους και αναζητούν στην επαφή τους με τη φύση την γαλήνη και την θετική «φόρτιση» που τους κάνει πιο ανθεκτικούς απέναντι στην συχνά πεζή και σκληρή καθημερινότητα.
Φωτογραφίες: Θανάσης Κολοτούρος
