Εκοιμήθη , σύμφωνα με πληροφορίες του “STAGON NEWS” , σήμερα το πρωί σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης όπου νοσηλεύονταν εδώ και δέκα μέρες από Covid ο Ηγούμενος του Ιερού Κελίου Αγίου Ανδρέα Προβάτας Αγίου Όρους Χριστοφόρος ΑθανασίουΣΗΜΕΡΑ Η ΕΞΟΔΙΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ.
Να σημειώσουμε ότι ο κυρός Χριστοφόρος έχει σχέση με τα ΑΓΙΑ ΜΕΤΕΩΡΑ αλλά και την περιοχή μας γενικότερα καθώς ήταν ο πρώτος μοναχός που το 1964 μόνασε στο ιστορικό Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Αναπαυσά φέρον το όνομα Ελπιδοφόρος και ο οποίος πραγματικά αναστύλωσε το ερειπωμένο Μοναστήρι στην σημερινή του μορφή .
Ο κυρός Ελπιδοφόρος απεδείχθη πραγματικά φέρον την ελπίδα όχι μόνο για την αναστύλωση της εν λόγω Ιεράς Μονής αλλά και στην ανασυγκρότηση της μοναστικής κοινότητας των Αγίων Μετεώρων . Ο π. Ελπιδοφόρος παρήγαγε πραγματικά σημαντικό έργο καθώς αναστύλωσε το ερειπωμένο τότε μοναστήρι καθιστώντας το κατοικήσιμο και λειτουργικό . Ήταν η εποχή που ο τότε Μητροπολίτης Τρίκκης & Σταγών κυρός Διονύσιος(1*) ανέλαβε να ανασυγκροτήσει τόσο τα ερειπωμένα όσο και εγκαταλειμμένα μοναστήρια , όσο και την Αγιομετεωριτική μοναστική κοινότητα .
Ο π. Ελπιδοφόρος ήταν πολύ γνωστός στην τοπική κοινωνία καθώς διατηρούσε επαφές και επιτελούσε κοινωνικό έργο . Οι παλαιότεροι σίγουρα τον θυμούνται και παρ΄ όλο που απεχώρησε το 1976 από την Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Αναπαυσά για να βρεθεί αργότερα στο Ιερό Κελί Αγίου Ανδρέα Προβάτας Αγίου Όρους , διατηρούσε πάντα επαφές με πολλούς Καλαμπακιώτες .
Για όλες τις υπηρεσίες που πρόσφερε τόσο στα ΑΓΙΑ ΜΕΤΕΩΡΑ και στο ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ , όσο και στον μοναχισμό , ευχόμεθα ο Κύριός μας να τον αναπαύσει και να τον κατατάξει στην χορεία των σεσωσμένων !!!
……………………………………………………………………..
*(1) Ο Διονύσιος (κατά κόσμον Κωνσταντίνος Χαραλάμπους γεννημένος το 1907 στο Αδραμύττιο της Μικράς Ασίας), ήταν Μικρασιάτης επίσκοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ως αντιστασιακός ιερέας κρατήθηκε σε Ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Διετέλεσε Μητροπολίτης Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου (1951-1959) και μετέπειτα Μητροπολίτης Τρίκκης & Σταγών (1959-1970). Εκοιμήθη στις 5 Ιανουαρίου 1970 και ετάφη στη Μονή Βυτουμά των Σταγών κατ’ επιθυμία του ως απλός μοναχός.
Το 1959 ο κυρός Μητροπολίτης Διονύσιος Χαραλάμπους μετατέθηκε στην Ιερά Μητρόπολη Τρίκκης και Σταγών, η οποία στα χρόνια του έζησε την κορύφωση της πνευματικής ανθήσεως. Η καταδαπάνηση σωματικών και πνευματικών δυνάμεων υπήρξε γι΄ αυτόν «ηφαιστειακή». «Σε όλες τις εκδηλώσεις του ήταν μια ύπαρξη αφημένη, μετέωρη στην άβυσσο του Θεού, μια ύπαρξη εν κινδύνω». Το τέλος ήλθε στις αρχές του 1970, μετά από μακρά και επώδυνη ασθένεια, κατά την οποία έδειξε πώς συμπεριφέρεται «ο πιστός στον πόνο και στον θάνατο». «Εκείνη η ολίγο πονεμένη σάρκα, τυλιγμένη εις τον μοναχικόν εντάφιον σάκκον, ασήμαντος, αμελητέα» έκρύβη ως κόκκος σίτου στο βάθος της γης, στην Ιερά Μονή Βυτουμά. Πέρα από το γενικότερο ποιμαντικό και συγγραφικό του έργο, ο μακαριστός επίσκοπος, σε εποχή επιφυλάξεως και άγνοιας γύρω από τον μοναχισμό, εργάσθηκε για την αναβίωση και οργάνωσή του στα Μετέωρα. Στο πλαίσιο αυτής της μοναστικής αναγεννήσεως εκεί «ο μηδέποτε λησμονήσας την μοναχικήν του ιδιότητα» επέλεξε και κατέταξε τα πατερικά κείμενα πού συνθέτουν το Ανθολόγιο «Ανατολικός Όρθόδοξος Μοναχισμός» (1969). Η προσφορά αυτή προς όσους «θεϊκώ έρωτι πτερούμενοι» εγκαταλείπουν χαίροντες τα εγκόσμια και αποσύρονται «αγαλλομένω ποδί» εις τόπους ερημικούς και ησυχίους, απηλλαγμένοι δε της δουλείας των ανθρωπίνων αναγκών, έργον και υπόθεσιν της ζωής τους κάμνουν την αδιάλειπτοντου εν Τριάδι Θεού δοξολογίαν και την διά συνεχούς και πολυμόχθου ασκήσεως νέκρωσιν των παθών και την τελείανβίωσιν εν Χριστώ Ιησού», είχε στόχο τον αναβαπτισμό του Μοναχισμού στην σκέψη των πατέρων, πού ειλικρινά τον αγάπησαν και τον έζησαν με συνέπεια.