Η στείρωση των γυναικών με αναπηρία είναι νόμιμη στη Γαλλία μετά από αλλαγή νόμου που εισήχθη το 2001. Παρά το γεγονός ότι απαγορεύεται από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, ποινικοποιείται μόνο σε 9 χώρες της ΕΕ.
Σε ένα μικρό γυναικολογικό γραφείο στο Παρίσι, η μαία Béatrice Idiard-Chamois δέχεται έναν νέο ασθενή. Είναι μια νεαρή κοπέλα, όχι πάνω από 25 ετών, με αυτισμό. Τη συνοδεύει η μητέρα της μαζί με μια μαία από το κέντρο για άτομα με αναπηρία όπου σύντομα θα εισαχθεί.
Ο Idiard-Chamois πραγματοποιεί εξωτερική εξέταση. «Δεν κάνουμε ποτέ κολπική ψηλάφηση όταν ο ασθενής είναι παρθένος», εξηγεί. Η κοπέλα, παρότι δεν μπορεί να μιλήσει λόγω της αναπηρίας της, δεν εκφράζει καμία διαφωνία. Όμως η μαία ανησυχεί για τη συνεχή παρουσία του επαγγελματία του ιδρύματος, ο οποίος εκπλήσσεται όταν το αίτημα για στείρωση απορρίπτεται.
Αν και όχι επίσημα, «τα κέντρα απαιτούν πάντα από τους έγκλειστους να λαμβάνουν κάποιο είδος αντισύλληψης», λέει ο Idiard-Chamois. «Έτσι αποφεύγεις τα προβλήματα».
Σε περισσότερες από εκατό περιπτώσεις που έχει αντιμετωπίσει, οι γυναίκες υποβλήθηκαν σε κάποιου είδους αντισυλληπτική αγωγή. «Το ίδιο το ίδρυμα τους δίνει το χάπι. Συνταγογραφείται από ψυχίατρο, ούτε καν εξειδικευμένο γιατρό. Δίνουν σε όλους το ίδιο χάπι χωρίς να κάνουν γυναικολογική εξέταση», καταγγέλλει.
Η Idiard-Chamois δημιούργησε το 2015 τη μοναδική στη Γαλλία πρωτοβουλία προσαρμοσμένη σε γυναίκες με αναπηρία στο L’Institut Mutualiste Montsouris στο Παρίσι. Έκτοτε, έχει φροντίσει περισσότερους από 700 ασθενείς και έχει λάβει μισή ντουζίνα αιτήματα για στείρωση και περίπου πενήντα αιτήματα για αντισύλληψη για γυναίκες με αναπηρία υπό κηδεμονία, «κυρίως από τους γονείς τους», τονίζει.
Πάντα προσπαθεί να τους αποθαρρύνει και να προσφέρει «λιγότερο βίαιες και οριστικές» εναλλακτικές.
Στην περίπτωση αυτής της νεαρής γυναίκας, η μητέρα και ο νόμιμος κηδεμόνας της δέχτηκαν μία από αυτές τις εναλλακτικές λύσεις, αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Στη Γαλλία, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη, δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου αρχεία αυτής της πρακτικής.
«Αυτό που υποψιαζόμαστε είναι ότι πιθανώς υπάρχουν στειρώσεις που γίνονται χωρίς την πραγματική συναίνεση ή κατόπιν αιτήματος των οικογενειών, με συνεννόηση με τον γυναικολόγο», παραδέχεται η ιατρική σύμβουλος της Περιφερειακής Υπηρεσίας Υγείας του Île-de-France, Δρ. Catherine Rey.
Τα μόνα επίσημα στοιχεία σχετικά με αυτό το θέμα σε εθνικό επίπεδο χρονολογούνται από το 1998. Σύμφωνα με έκθεση της Γενικής Επιθεώρησης Κοινωνικών Υποθέσεων ( IGAS με το ακρωνύμιό της στα γαλλικά), κάθε χρόνο περίπου 500 γυναίκες με αναπηρία υποβλήθηκαν σε αναγκαστική απολίνωση των σαλπίγγων.
